«Евангелле ад Мамы»

Рыгор Барадулін

Евангелле ад Мамы

Кніга паэзіі

«…зямля наша дасць плод свой…»

Мне цяжка ўявiць сабе Рыгора Барадулiна, выштукаванага ў стылi моднай прэстыжнасцi ад madame А. цi ад мiстэра Юдашкiна, як бы таго нi вымагалi правiлы добрага тону новага, рыначнага, часу, якi спараджае i новую элiту, у якой каму б яшчэ быць, як не паэту яркаму i самабытнаму, творча стабiльнаму, палiтычна акрэсленаму. Яно i апраўда, Барадулiн — паэт элiтарны, але не ў салонным значэннi гэтага слова. Бо хадзiў i ходзiць някiдка, насiў i носiць носкае, практычнае i цёплае, як сярэднестатыстычны беларус.

А пiша?.. У век перапёлчыных енкаў, калi ўсе пiшуць эпахальна, «лепш» за Багдановiча i Купалу, Барадулiн пiша горш за памянёных, якiя былi першыя, а першыя — навечна першыя i палепшыць iх немагчыма…

Пiша шарыкамi, пёрамi, алоўкамi — чым папала; у нататнiках, на паперках, у сшытках, на аркушах — на чым папала. Але апошнi чыставы варыянт — у нататнiчку, чорнай «паркераўскай» ручкай з залатым пяром, даўнiм-даўнiм даччыным дарункам, i дае ў рукi гэты дарунак толькi сваёй любенькай унучцы Дамiнiцы i тое толькi дзеля чыста творчых мэтаў — Дамiнiка iлюсрруе дзeдавыя вершы ў тым чыставым нататнiку: у свае 5 гадоў яна ўжо намалявала партрэты дзеда Рыгора, дзеда Васiля Быкава i ката Мiрона, i несумнена лепш, чым гэта мог бы зрабiць сам Пiкаса. Што тут скажаш — яблычка ад яблынi… А толькi таго i скажу, што называю гэта шчасцем… Грэх было б назаляцца са сваiм пяром i лезцi ў чалавечае шчасце.