«Права на ўсмешку»

Права на ўсмешку (fb2) - Права на ўсмешку (Бібліятэка часопіса Маладосць) 295K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Анатоль Крэйдзіч

Анатоль Крэйдзіч

ПРАВА НА ЎСМЕШКУ

Апавяданні

Падрыхтаванае на падставе: Анатоль Крэйдзіч, Права на ўсмешку. Апавяданні, — Мінск: Полымя, 1994. — 96 с.

Рэдактар: В. Гардзей

Copyright © 2013 by Kamunikat.org 

На горцы

Апошні вяз змагаецца за свае жыццё асабліва ўпарта.

— Жыловаты, чорт,— выдыхае дзед Васіль і адпускае ручку пілы. Яе вострыя зубы ўжо зраўняліся з процілеглым надрэзам. Але дрэва не падае — настойліва чапляецца амаль што голымі галінкамі за нізкія белыя аблачыны, цягнецца ўгару, не верачы ў непазбежнае.

— Здаецца, о то во недаўно садзіў, a ўгэ, бачыш, як выцягнуліса,— працягвае дзед i дастае з зашмальцаванай кішэні куфайкі сцёрты пачак «Астры»...

— Шкада, мабыць, дрэў? — уключаюся ў размову.

— Гэтых не шкода. Нема за што ix шкодоваць: заглушылі бэрэзняк только. Сільно сокі цягнуць.

— Не верыцца, што гэтае дрэва маладзейшае за вас. Калі б гэта вы пра бярозы сказалі, дык лягчэй было б паверыць. Яны i з выгляду маладзейшыя, i ростам ніжэйшыя. А гэты ж — ого які — багатыр.

Задзіраю галаву, каб пабачыць вершаліну вяза. Старая вушанка, якою надарыў мяне дзед, не ўтрымліваецца на галаве, коціцца па схіле горкі, прымінае яшчэ не зляжалае апалае лісце.

— Гм... Якое ж тут дзіво. Горка то тожэ шэ молодая, не злежалая. Ее бульдозер нагроб: усёй плодородны слой звэрнуў з тое стороны. А на плодородной да рыхлой земле тобе шчо хоч выросце. I бэрозы пошлі б у рост, але шчо в'язы ix опэрэдзілі, а потом i заглушылі. Ну, нічо, будзе ім цепэр слобода.