Читать книгу «Балаган», Людмила Ивановна Рублевская


«Балаган»

918

Описание

Можа, у каго іншае меркаванне, але я веру, што мы нараджаемся менавіта там, дзе болей за ўсё патрэбныя. Штопраўда, большасць бачыць сэнс жыцця ў тым, каб месца, якое яны ашчаслівілі сваім з’яўленнем, давала ім як мага болей усяго. Каб я была з такіх людей – таксама пачувала б сябе няшчаснай. Але я шчаслівы чалавек. І я нарадзілася на Беларусі. Маці запісвала за мной вершы яшчэ тады, калі я не ўмела пісаць… Пасля я пачала запаўняць агульны жоўты сшытак сама… Час ад часу пісала і на беларускай мове – ніхто на гэта не скіроўваў, проста чамусьці адчувала патрэбу. Пісьменнік, які піша і не можа выдаць свае творы, адчувае боль проста на фізічным узроўні. У 2000-м годзе мы з Віктарам трохі падсабралі грошай і выдалі мізэрнымі накладамі па зборніку ў Полацку, у паэта Алеся Аркуша, які ўзначальвае там Таварыства Вольных літаратараў. Мой зборнік называўся “Балаган”. Свет па-ранейшаму для мяне цікавы, Беларусь па-ранейшаму неспазнаная і адзіная ў свеце, сугуччы і сюжэты разлітыя ў прасторы, як водар восеньскага лісця альбо яблыневай квецені, а біяграфія… Ці можа яна мець адзіную...

1 страница из 23
читать на одной стр.
Настроики
A

Фон текста:

  • Текст
  • Текст
  • Текст
  • Текст
  • Аа

    Roboto

  • Аа

    Garamond

  • Аа

    Fira Sans

  • Аа

    Times

стр.

Балаган (fb2) файл не оценен - Балаган (Анталёгія) 102K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Людмила Ивановна Рублевская


Людміла Рублеўская

Балаган

вершы

Полацак—Менск

2000


Сэрыя "Анталёгія"


Каардынатар сэрыі: Алесь Аркуш

Мастак: Хведар Хамякоў

Кампутарны набор аўтара

Вёрстка: Алесь Суднік


Выдавецкая суполка "ПОЛАЦКАЕ ЛЯДА" 2000


© Людміла Рублеўская

© Таварыства Вольных Літаратараў


© OCR: Камунікат.org, 2011 год

© Інтэрнэт-версія: Камунікат.org, 2011 год

* * *

Чорнае неба

над гэтай зямлёй блаславенай.

Крышыцца ціша на сотні асколкаў звяглівых.

Не нараджае багіню азёрная пена,

Не вырастаюць між купаў ядлоўцу алівы.

Ціха ідзе Герастрат да забытага храма.

Сцены кране —

і, забыты, вяртаецца ў немач.

Вогнішча паліць жабрак

ля касцельнае брамы.

Курчацца ў полымі кнігі

пра славу і веліч.

Вабіць дарога, якую прамень пазначае

Ад падваконня —

да белага берага поўні.

Край блаславёны

калыша ў прадоннях маўчанне,

Белы прамень

пазначае паэтавы скроні.


* * *

Жыццё прыцісне, як магільная зямля.

Комментарии к книге «Балаган», Людмила Ивановна Рублевская

Всего 0 комментариев

Комментариев к этой книге пока нет, будьте первым!