«Браслаўская стыгмата»

840

Описание

Жывуць вакол нас людзі. Розныя. Кожны мае сваю адметнасць. У кожнага свой характар. Адзін сур’ёзны і вельмі ўрачысты, другі – балагур, а часам і вар’ят. Аб’ядноўвае іх адзін горад, або супольная праца, або род заняццяў (напрыклад, мастацтва), або і проста неба над галавой. Яны сустракаюцца намерана і выпадкова. Часам іх шляхі надоўга сплятаюцца, каб пасля нечакана разыйсціся ў розныя бакі. Адным словам – жыццё. Менавіта такое жыццё і з’яўляецца тэмай апавяданняў Адама Глёбуса, сабраных пад адной вокладкай. Тут мастакі і пісьменнікі, тут элементы штодзённага жыцця, тут тое, на што звяртаем увагу, але стараемся не афішаваць, бо не надта тое “прыстойна” глядзіцца. Напісанае Глёбусам – нешта звычайнае, штодзённае, апісанае без прыўкрас, а часам наадварот падкрэсленае, але падкрэслены не пазітыў, а хібы, залежнасці, адмоўнасці. (Н.Г.)

1 страница из 130
читать на одной стр.

Настроики

Фон текста:

Текст
Текст
Текст
Текст

Аа
Roboto
Аа
Garamond
Аа
Fira Sans
Аа
Times

Браслаўская стыгмата (fb2) - Браслаўская стыгмата 484K скачать: (fb2) - (epub) - (mobi) - Адам Глобус

Адам Глёбус
БРАСЛАЎСКАЯ СТЫГМАТА

Падрыхтаванае на падставе: Адам Глёбус, Браслаўская стыгмата — Мінск: Наша Ніва, 2001.

Раён

У Ігара Батуры бацька забiў мацi. На той час мы з Батурам у адной клясе за суседнiмi партамi сядзелi. Наша клясная пасьля ўрокаў сказала, каб усе заўтра па рублю прынесьлi, бо ў Ігара мацi памерла. Як стараста, я тыя рублi зьбiраў i ў пахавальнае бюро па жалобны вянок хадзiў. Быў травень, надвор’е — цуд. Вянок я на пахаваньне занёс i ў школу тым днём, вядома ж, не вярнуўся.

Батура зьявiўся ў клясе толькi праз тыдзень. Ён не зьмянiўся анi на кроплю, як быў вясёлы, так i застаўся з усьмешкаю ад вуха да вуха.

А вось калi ў Рыткi Сухадолавай бацька ў аўтакатастрофе загiнуў, дык яна цэлы год чорныя банты завязвала й нi радыё ня слухала, нi тэлевiзара не глядзела, адно ў Польшчу да дзядзькi свайго лiсты пiсала. А той у адказ дасылаў паштоўкi з сусьветна вядомымi кiнаакторамi — Рытку радаваў. Яна iх у школу ў цэляфанавым мяшэчку прыносiла. Нашыя дзеўкi зайздросьцiлi. А чаму было зайздросьцiць, калi бацькi няма, айчым п’е, нi брата, нi сястры, толькi дзядзька за мяжой, у Польшчы?