Уладзімір Караткевіч
Каласы пад сярпом тваім
Маці сваёй прысвячаю
У рукі галодных беднякоў
аддасі ты ворагаў усіх краін,
у рукі схіленых да праху — каб
прынізіць магутных людзей
розных народаў.
Кумранскі "Світак Вайны"
Кніга першая
Выйсце крыніц
Увечары вы кажаце: будзе пагода, бо неба чырвана;
А ўраннi: сёння непагадзь, бо неба пахмурнае.
Крывадушнiкi! аблiчча неба распазнаць
умееце, а знаменiй часу не можаце?
…Мацея, XVI
I
Груша цвiла апошнi год.
Усе галiны яе, усе вялiкiя расохi, да апошняга пруцiка, былi ўсыпаны бурным бела-ружовым цветам. Яна кiпела, млела i раскашавалася ў пчаліным звоне, цягнула да сонца сталыя лапы i распасцiрала ў яго ззяннi маленькiя, кволыя пальцы новых парасткаў. I была яна такая магутная i свежая, так утрапёна спрачалiся ў яе ружовым раi пчолы, што, здавалася, не будзе ёй зводу i не будзе канца.
I, аднак, надыходзiла яе апошняя часiна.
Комментарии к книге «Каласы пад сярпом тваiм. Кніга 1. Выйсце крыніц», Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч
Всего 0 комментариев