Адам Міцкевіч
Гражына
Літоўская аповесць
Цемра ды вецер, ды стынь на абшары,
Доле — туман, а высока-высока,
У каламуці раз’юшанай хмары,
Месяц няпоўным паблісквае вокам;
Свет, нібы склеп, змураваны з камення,
Неба ж над ім, як глухое скляпенне.
Цемра паўночная. Ранне далёка.
Ля Навагрудка, на ўздыбленных горах, —
Замак у месяца срэбным зіхценні;
Вал здзірванелы схаваўшы, сувора
Волатаў-вежаў ламаныя цені
Падалі ў роў, дзе мiж вечнай цяснiны
Дыхалі воды, затканыя цінай.
Замак заснуў — нi агню і не дыху,
Толькi па вежах бяссонная варта
Воклiчам цішу палохае ўпарта;
Раптам дайшло вартавому да слыху:
Постаці нейкія нібы, на конях…
Чорныя цені за імі гурбою…
Блізка ужо… скачуць учвалам на конях…
Панцыры ззяюць і бразгае зброя.
Коняй іржанне і цокат падковаў;
Рыцары, трох іх, ужо каля рова,
Едуць, спыніліся, голас падалі,
Трубы мядзяныя ўночы зайгралі —
Раз і другі раз зайгралі і трэці,
Варта ім з вежаў адказвае рогам
Грымнула брама, походня ім свеціць,
Падае мост і яны — за парогам.
Бегла да брамы, спяшалася варта:
«Хто тыя людзі, з мэтай якою?»
Першы быў волат, узброен не жартам,
Немец заўжды так узброен да бою:
Меў чорны крыж ён на белай капіцы,
Крыж на грудзях ў залацістай пятліцы,
Трубку мядзяную, дзіду у току,
Чорны ружанец і шаблю пры боку.
Цямяць літвіны: нямецкая цацка!
Шэпча адзін і другі за ім шэпча:
«Пёс гэты, пэўна, са псярні крыжацкай —
Тоўсты, бо штодзень кроў прускую хлебча.
Каб людзей тут не гэтак багата!
Знішчыць бы гэтага гада павінны —
Комментарии к книге «Гражына», Адам Мицкевич
Всего 0 комментариев