— Ды кінь ты, Адам Нічыпаравіч, ці ж табе зашкодзіць наш «Браўн»,— у нейкі момант сказаў мой муж.— Ты ж во, падобна, галіцца развучыўся, увесь твар падрапаны.
I ўсе, хто сядзеў за сталом, а нас было некалькі сямейных пар, засмяяліся. Прафесарскі твар чырванеў глыбокімі драпінамі, якія той-сёй у думках імгненна звязаў з нервовым стрэсам ягонай жонкі. Ці не падрапала гэта прафесара шаноўная Кацярына Пятроўна? Пінчук жа памацаў драгііны i сказаў задумліва:
— Не, Павел... Галіцца я не развучыўся i пра браўнаўскую электрабрытву даўно марыў дзякуй табе. А вось гэта...— ён усё не адводзіў руку ад твару.— След адной нядаўняй начы.
Ага-а... Мой Паша падміргнуў дацэнту Кумковічу:
— Дык ты, Адам Нічыпаравіч, аказваецца, укруціўся ў нейкія далікатныя начныя прыгоды!
— Якія абярнуліся выключным недалікацтвам,— ажно папярхнуўся тонкім фальцэтам аспірант Глушэц, якійсьці далёкі сваяк прафесара.
Узнікла паўза. Сам жа Адам Нічыпаравіч ніяк не адрэагаваў на гэты фальцэт, зноў задумаўся, потым паглядзеў на Глушца.
— Ты, Віця, у свайго сябрука Косці Пракопчыка папытайся. Ён табе раскажа і пра мае драпіны, і яшчэ пра тое-сёе. Адным словам, даўся мне гэты твой Пракопчык!
Комментарии к книге «Вячэра манекенаў», Раиса Андреевна Боровикова
Всего 0 комментариев