«Яму канцы (на белорусском языке)»

Мiкола на мейсца сустрэчы прыйшоў раней, дамаўлялiся а пятай, аднак бяз чвэрцi пяць ён ужо быў каля "Хвiлiнкi". Мiколу хацелася пiць. Ён узяў пляшку "фанты" i ўладкаваўся за плястмасавым столiкам на ходнiку. Па яго твары было вiдаць, што з хлопцам здарылася нешта сур'ёзнае. Моцная ўсхваляванасьць трымала дзябёлае мiколава цела ў вiдочнай напружанасьцi. Нягледзячы на летняю сьпёку, ён адчуваў нэрвовыя дрыжыкi. Усё ляцела ў тартарары - пляны, мары, жыцьцё. Аб гэтым ён даведаўся ўчора. Навiна была настолькi нечаканай i жудаснай, што хлопец разгубiўся. Гэтым жа днём увечары затэлефанаваў свайму лепшаму школьнаму сябру Iгару i дамовiўся аб сустрэчы. Ён хацеў параiцца. Але нiякая парада ўжо не магла яму дапамагчы. Фартуна разьвiталася зь iм. Хлопец ня ведаў, да каго яшчэ можна зьвярнуцца, каму прызнацца. Здаецца, усяму сьвету было да "фенi" што зь iм. I толькi Iгар... Два гады таму, пасьля сканчэньня школы, яны разам паступалi на "мiкраэлектронiку". Iгар паступiў, Мiкола не. Тады таксама была трагедыя. Аднак хлопец хутка ачуняў. Пра нейкую працу не было й размовы - добрыя мейсцы разьмяркоўвалiся "гаспадарамi жыцьця", а за капейкi працаваць не было сэнсу. Мiкола ўцягнуўся ў чаўноцтва. Расея, Польшча, Турцыя, Вугоршчына. Праз год ён ужо меў "вiдэа" i старэнькi "Фольксваген". Ён нават пачаў жартаваць з Iгара, маўляў, скончыш iнстытут i пойдзеш да мяне ў падручныя. I вось гэтая жахлiвая навiна. Безумоўна, ён сам ва ўсiм вiнны. Ён апошнi крэтын i асёл! Яго панесла, як брудны ручай нясе кансэроўку ў яму-сьметнiцу! Ён пагнаўся за асалодамi жыцьця, а апынуўся на памыйнiцы!