«Срэбра жыцця (на белорусском языке)»

Кузьма Чорны

Срэбра жыцця

I

Рыжая барада трасецца, у бакi ходзiць ад дробнага смеху.

- Гы, гы... Вучыць. Дзьмухнi, кажа, на агонь - пячы не будзе. От зараз як дзьмухну за гэткую раду галавешкаю ў рыла, дык навучыш... Гы, гы...

I, зморшчаны рогатам i гарачынёй, адсоўваецца ад агню чырвоны шырокi твар.

- Гэта ж не агонь, а твая, дзядзька, уласная барада цябе гэтак смалiць.

- Гы, гы...

Злаваць спрабуе рыжы дзядзька, але нiчога ў яго не выходзiць. I зноў ён рагоча. I ўсе з iм. Дрыжыць ад смеху яснае пры агнi кола на зямлi.

- Гы, гы, гы...

Трашчаць у агнi смоленыя сукi. То рассцелецца агонь, нiзка прыпадзе да зямлi, то шыбане раскудлачанай галавою ўгару. Выхоплiвае з чорнага змроку дзядзькаў твар, побач з тварам - нечыя боты ў зямлi.

Збоку - пераблытаныя ногi, рукi, галовы, узнятыя каленi, шырокiя спiны.

Яшчэ горш моршчыцца дзядзька, пхае чорным сукам у боты.

- Ты, э-э, ты! Боты адцягнi, а то ў нос дае. Распусцiў свой дзёгаць цi варволь пад самым носам, хоць сякеру вешай. Чым ты iх квэцаеш, халера цябе ведае, гэтыя свае шкрэбалы?!

Ля агню паднiмаецца галава. Пара воч колюць рыжага дзядзьку. Зноў чуваць стрыманы смех. Узнiмаюцца ўгару каленi i боты, паволi адпоўзаюць назад.

- Мiкiта дзядзьку з ботаў у нос дух пусцiў!

- Святы дух Мiкiта пусцiў!

- Х-ха...

- Г-гы...

Мiж кустоў, змрочных, баязлiвых, ходзiць рогат з дымам. Трасецца агонь, дрыжыць ноч. Трэснула ў суставах.

- Не пацягайся гэтак, на кавалкi парвешся!

Голас у дзядзькi шурпаты:

- Глянь ты адно, Мiкiта, на зоры - цi не за поўнач гэта перавалiла ўжо?

- Перавалiла.

- Дык спаць.

Вострым махорачным водарам патыхае ад агню. Клiнок даўно няголенай барады ўткнуўся ў зямлю, цыгарка - у жар.

Рыжы дзядзька пачынае драмаць.