«Люцыян Таполя»

Гэта быў адзін з майстроў вялікіх,

Звалі яго Люцыян Таполя,

А па клічцы проста Багароб.

Уздоўж Віллі і Нёмна

I па ўсіх шляхах і скрыжаваннях

Будаваў капліцы і крыжы,

Выразаў апосталаў, прарокаў,

Больш падобных да сялян смаргонскіх,

Да вілейскіх лесарубаў, рыбакоў.

Гэта ён ў батлейцы навагодняй

Пана свайго Ірадам зрабіў,

Твар і постаць прасвятой —

З дзяўчыны Тэклі,

Да якой дарэмна сватаўся калісьці,

А двух п'яніц мядзельскіх —

Сцяпана з Харытонам —

Выразаў з чачоткавай бярозы,

З дрэва моцна,

Як дружба іх,

Выразаў у постаці анёлаў.

Доўга людзі цешыліся з цудаў,

Што зрабіў быў Люцыян Таполя,

Доўга з той батлейкі рагаталі.

Ірад меў шляхецкі ўбор і хітры

Твар лісіцы

I ў руках бізун,

Якім батожыў мужыкоў заўсёды,

Маладой глядзела прыгажуняй.

Колькі цеплыні у яе рысах,

Хараства у постаці дзявочай

Паказаў ён,

Быццам Песню Песняў —

Кнігу дзіўную раскрыў перад вачыма,

Быццам творачы сваёй дзяўчыны

        вобраз,

Побач з ім было яе юнацтва.

Тое, што сябры яму ўдаліся —

Харытон з Сцяпанам,—

Менш усіх дзівіла:

Зналіся яны ледзь не з калыскі,

Разам па Віллі плыты сплаўлялі,

Разам мора выпілі гарэлкі.

Слых, як звон з высокае званіцы,

Слых, як на вадзе кругі ад камня,

Слых, як вецер, аблятае светам,

Даляцеў да горада да Вільні,

Да палаца біскупа Сямашкі.

Аглядаў той дзіўнае тварэнне,

Хмурыў бровы.

Што святы айцец благое ўбачыў,

Што ўзняло яго гнеў непамерны?

Толькі загадаў ён

Самому Таполю знішчыць твор свой

I, пад страхам пекла і пракляцця,

Цэлых дзесяць год адбыць пакуты

I не брацца за сваё майстэрства.

Горка стала на душы Таполі.

Кажуць людзі,

        што пакляўся ён

Двум не дараваць грахоў прад смерцю:

Біскупу Сямашку

I яшчэ яловаму суку,

Што век шкодзіў,