Падрыхтаванае на падставе: Грахоўскі Сяргей. Табе зайздросціць сонца. Вершы. Мінск. Дзяржвыд БССР, 1963.
Перада мной настольны каляндар.
Успамінаю дні, сустрэчы, даты,
I я, нібыта часу уладар,
Заместа будняў бачу толькі святы.
Чырвонай фарбай мечу кожны дзень
У маі, ліпені i ў жніўні,
I чую, як ступаюць па градзе
I як бушуюць радасныя ліўні.
Іграе ў трубах срэбраны аркестр,
Грыміць па даху выбеленай хаты,
I яблыні, як тысячы нявест,
Куды ні глянь, спяшаюцца на свята.
Дачушка, плацце белае надзень—
Хіба ж не свята цёплы майскі дзень?
Гартаю каляндар наадварот,
I кожны дзень жыве са мною побач —
То зарыпіць вазамі ля варот,
То жытам зазвініць вышэйшай пробы,
То волжскаю плацінай загудзе,
То паляціць у бездані сусвету,
То яблыкам даспелым упадзе,
То зноў адправіць новую ракету,
Пастукаецца радасным лістом,
Атуліць светлай ласкай маладосці
I на світанні прыйдзе ў кожны дом
Комментарии к книге «Табе зайздросціць сонца», Сергей Иванович Граховский
Всего 0 комментариев