«Апошняя арбіта»

127

Описание

Героі гэтай аповесці дасягаюць чужых планет, сустракаюцца з роўнымі сабе па розуму. Шмат выпрабаванняў чакаюць касманаўтаў на гэтым цікавым і цярністым шляху. І заўсёды яны высока нясуць гонар і годнасць чалавека з цудоўнай планеты Зямля.

1 страница из 116
читать на одной стр.
Настроики
A

Фон текста:

  • Текст
  • Текст
  • Текст
  • Текст
  • Аа

    Roboto

  • Аа

    Garamond

  • Аа

    Fira Sans

  • Аа

    Times

стр.

Уладзімір ШЫЦІК

АПОШНЯЯ АРБІТА

Частка першая

Ліўневы вясенні дождж наляцеў знянацку, быццам прарваўся з-за высокага гмаху на суседняй вуліцы, і выліў на зямлю сцяну вады. Павел Гушча кінуўся да бліжэйшага пад’езда, рвануў дзверы. Яны былі замкнёныя, і каб не прамокнуць да апошняй ніткі, Павел прыціснуўся да сцяны.

Хвіліну раней ажыўленая, гаманлівая, вуліца адразу апусцела, стала шэрай, панылай. Паўлу раптам зрабілася сумна, няясная трывога кранула сэрца і пачала расці, мацнець.

Дождж перастаў гэтак жа раптоўна, як і пачаўся. Толькі напаследак гуллівы цёплы вецер усё-такі шпурнуў Паўлу ў твар жменю пырскаў. I зноў на яркім сінім небе заззяла сонца, гарачае, ласкавае. Павел ступіў на тратуар і спыніўся. 3 дома насупраць, спяшаючыся, выбегла дзяўчына, і хаця ад ліўня засталіся, як успамін, толькі лужынкі на асфальце, яна раскрыла над галавой квяцісты зялёны парасон. Гэта было смешна. А ў Паўла зашчымела сэрца. Дзяўчына была нечым падобная на Валю, і ён, падумаўшы гэта, зразумеў, што менавіта трывожыла яго тыя некалькі хвілін, пакуль хаваўся ад дажджу каля зачыненага пад’езда. Валя!

Пазнаёміліся яны мінулым летам. Тады Павел, гэтак жа ратуючыся ад непагадзі, туліўся да сцяны на чужым ганку, і Валя, зусім яшчэ не знаёмая, нясмела прыкрыла яго сваім парасонам. Ведаць бы, што чакае яго неўзабаве, не загаварыў бы з дзяўчынай, не пайшоў бы за ёю. Але хіба мог ён спадзявацца...

За апошнія гады цэнтр Мінска з гэтага праспекта перамясціўся ў новы раён. Там выраслі, пабудаваныя па найноўшаму слову архітэктуры і тэхнікі, дзяржаўныя ўстановы, тэатры, магазіны. Яны былі незвычайныя, прыгожыя, непадобныя адзін на аднаго. 3 раніцы да позняга вечара на вуліцах новага гарадскога раёна віраваў натоўп. I Павел з задавальненнем прыязджаў туды, калі здаралася нагода. Аднак стары куток Мінска ён любіў больш. Надта многае ў яго жыцці было звязана з ім. Тут ён вечарамі гуляў з аднакашнікамі-студэнтамі, калі вучыўся ва універсітэце; тут прызначаў Валі першыя спатканні і потым да ночы блукаў з ёю па прыціхлых сонных вуліцах.

Комментарии к книге «Апошняя арбіта», Владимир Николаевич Шитик

Всего 0 комментариев

Комментариев к этой книге пока нет, будьте первым!

РЕКОМЕНДУЕМ К ПРОЧТЕНИЮ

Популярные и начинающие авторы, крупнейшие и нишевые издательства