«Ten cholerny Księżyc»

Algis Budrys

Ten cholerny Księżyc

Zatrzymaj się, przechodniu!

Byłem, czym ty jesteś.

Ty będziesz, czym ja jestem.

Gotuj się na śmierć i podążaj za mną.

Rozdział I

1.

Wieczorem pewnego dnia w roku 1959 w pokoju siedziało trzech mężczyzn.

Edward Hawks, doktor nauk ścisłych, oparł swoją długą szczękę na wielkich dłoniach i siedział zgarbiony z kanciastymi łokciami na biurku. Był to ciemnowłosy, blady i chudy człowiek, rzadko wychodzący na słońce. W porównaniu ze swoimi opalonymi, młodymi asystentami przypominał stracha na wróble. Teraz przyglądał się młodemu człowiekowi, który siedział na wprost niego na krześle.

Młody człowiek patrzył przed siebie nie mrugającymi oczami. Jego krótko ostrzyżone włosy były mokre od potu i przyklejone do głowy. Miał regularne rysy i gładką skórę, ale po brodzie ściekała mu ślina.

— Ciemno — poskarżył się. — Ciemno, ani jednej gwiazdy… — Jego głos przeszedł w niezrozumiałe mamrotanie, ale nadal słychać w nim było skargę.

Hawks zwrócił głowę w prawo.

W fotelu, który przyniósł sobie do pokoju Hawksa, siedział Weston, nowo zatrudniony psycholog. Podobnie jak Hawks przekroczył czterdziestkę, ale w przeciwieństwie do niego był raczej tęgi. Sprawiał wrażenie człowieka opanowanego, światowego i teraz nieco zniecierpliwionego. Odwzajemnił się Hawksowi spojrzeniem zza okularów w czarnej oprawie, unosząc jedną brew.

— On oszalał — powiedział Hawks tonem zdziwionego dziecka.

Weston skrzyżował nogi.