«Tom O'Bedlam»

Robert Silverberg

Tom O’Bedlam

Pogląd, że Ziemia jest jedyną zamieszkałą planetą w całym nieskończonym wszechświecie, jest równie niedorzeczny jak twierdzenie, że na całym polu obsianym prosem wykiełkuje tylko jedno ziarnko.

Metrodoros Epikurejczyk, ok. 300 r. p.n.e.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przed wiedźmą i gnomem zgłodniałym,

Co czyha, by zedrzeć twe szaty

I duchem gnębiącym bezbronnego człeka

W Księdze Księżyców, się ratuj.

Byś zmysłów swych pięciu nigdy nie postradał

Ni z Tomem wędrować nie musiał

Do krajów dalekich, by żebrać o chleba

Choć parę maleńkich okruchów.

Tymczasem śpiewam:

„Strawy, napoju,

Napoju, strawy, odzienia.

Pani czy dziewczę,

Nie lękaj się Toma,

On nie krzywdzi żadnego stworzenia.”

Pieśń Toma O’Bedlama

1

Tym razem coś podpowiedziało mu, by iść na zachód. To dobry kierunek — pomyślał. — Idziesz sobie w stronę zachodzącego słońca… Może udałoby się nawet zejść z linii horyzontu wprost między gwiazdy…

Późnym czerwcowym popołudniem Tom wspiął się po stromym zboczu wyschniętego koryta rzeki i zatrzymał na wypalonym polu. Chciał się rozejrzeć po okolicy. Znajdował się sto, sto pięćdziesiąt mil na wschód od Sacramento, po suchej stronie gór.