«Daleki patrol»

Robert Anson Heinlein

Daleki patrol

1

O tej porze roku Max szczególnie lubił wczesne godziny wieczorne. Ponieważ żniwa były już ukończone, mógł przed czasem uporać się także z innymi pracami. Świnie zostały już nakarmione, kury dostały codzienną porcje ziarna, a on sam wspiął się pod górę ścieżką, prowadzącą na zachód od stodoły. Tutaj, przez nikogo nie zauważony, oddał się przyjemności iskania pcheł, które wyrzucał w trawę. Jak zwykle miał przy sobie książkę, pożyczoną z Biblioteki Miejskiej. Tym razem było to „Stworzenie nieba: wprowadzenie do zoologii egzotycznej” Bonforte’a. Zamiast jednak czytać, podłożył opasły tom pod głowę, jako namiastkę poduszki. Niezobowiązująco popatrzył na północny zachód.

Nie dlatego, jakoby dostrzegł tam coś niezwykłego — po prostu lubił spoglądać w tamtą stronę. W tej chwili właśnie dostrzegł stalowe nośniki i koła nośne linii transporterów Spółki Przewoźniczej z Chicago.

Pierwsze koło powoli wynurzało się zza ogromnej hałdy, strzelając wysokość niebo na wysokość dziesięciu metrów, drugie, podtrzymywane przez dwa trójnogi, ukazało się w odległości trzydziestu metrów od pierwszego, zaś trzecie i ostatnie, utrzymujące wraz z innymi tę samą wysokość transportera, strzelało nad doliną, wspierane przez trzydziestometrowej długości żelazne pręty. W połowie szerokości obiektu mógł dostrzec antenę. Po lewej stronie wyrosła podobna konstrukcja, tylko koło było większe, odpowiadające pochyłości terenu. Także i tutaj dostrzegł antenę, tym razem jednak poznał, że to odbiorcza. Ponieważ zbocze było bardziej strome, zainstalowano dodatkowo jeszcze jedno koło.

Max czytał, że na Księżycu koła prowadzące nie były wcale większe, niż w większości przeciętnych urządzeń, gdyż nie wiały tam gwałtowne wiatry, które zmuszałyby konstruktorów do łamania głowy nad balistyką pojazdu.