«Wiosna Helikonii»

Brian W. Aldiss

Wiosna Helikonii

Gdzież liczne czyny mężów ówczesnych się podziały,

Że nie zakwitły nigdzie na wiecznych pomnikach chwały?

Tymczasem świat naprawdę to jeszcze istny młodzik

I myślę, że niedawno dopiero się narodził.

Wiele umiejętności powstaje coraz nowych,

Inne się ulepszają. Patrz — w sprzęcie okrętowym

Ileż zmian! A muzyka — jakże jest jeszcze młoda!

Oto naukę naszą niedawno ludziom podał

Mistrz nasz, a ja dopiero wśród Rzymian jestem pierwszy.

Co ją wyjawiam słowem pięknych ojczystych wierszy…

Lukrecjusz O naturze wszechrzeczy, 55 p. n. e.

Prolog:

JULI

O tym, jak Juli, syn Alechawa, przybył do miejsca zwanego Oldorando, gdzie jego potomkowie mieli mnożyć się szczęśliwie z nastaniem lepszych dni.

Juli był już prawie dorosłym, siedmioletnim mężczyzną, kiedy u boku ojca przycupnął pod skórami na skraju pustkowi nawet wówczas znanych jako Kampannlat. Z płytkiej drzemki wyrwało go szturchnięcie łokciem w żebra i ochrypły głos Alechawa:

— Wicher wstaje.

Wicher dął z zachodu przez trzy dni, niosąc śnieg i lodowe okruchy od dalekich Barier. Przeistaczając wszystko w białoburą ćmę, napełniał świat potężnym wyciem, jakimś potwornym krzykiem, nie do zniesienia dla człowieka. Grań, na której koczowali, niewielką tworzyła osłonę przed furią żywiołu; ojcu z synem nie pozostało nic innego, jak zakopać się pod skórami, gdzie na zmianę to przysypiali, to żuli po kawałku wędzonej ryby, podczas gdy nad nimi przewalała się nawałnica.