«Neuromancer»

William Gibson

Neuromancer

Z wyrazami miłości dla Deb, dzięki której wszystko się udało.

Osobne podziękowania składam:

Bruce’owi Sterlingowi, Johnowi Shirleyowi, Helden, Tomowi Maddoxowi — wynalazcy LODu i wielu innym, którzy wiedzą, za co.

CZĘŚĆ I

CHIBA CITY BLUES

1

Niebo nad portem miało barwę ekranu monitora nastrojonego na nieistniejący kanał.

— Nie chodzi o to, że biorę — tłumaczył ktoś, gdy Case przeciskał się między ludźmi stłoczonymi u wejścia do Chat. — Po prostu mój organizm cierpi na silny niedostatek narkotyków.

To był głos z Ciągu i żart z Ciągu. W barze Chatsubo spotykali się zawodowi ekspatrianci. Można tu było pić przez cały tydzień, nie słysząc nawet słowa po japońsku.

Za barem stał Ratz. Proteza podrygiwała monotonnie, gdy napełniał kufle Kirinem. Dostrzegł Case’a i uśmiechnął się, ukazując zęby będące plamistą mieszaniną wschodnioeuropejskiej stali i brunatnej próchnicy. Case znalazł sobie miejsce przy kontuarze, między wątpliwą opalenizną którejś z dziwek Lonny’ego Zone’a i czyściutkim, marynarskim mundurem wysokiego Afrykanina z plemiennymi bliznami na policzkach.

— Wage był tu wcześniej, z dwoma pajacami. — Ratz zdrową ręką pchnął kufel wzdłuż lady. — Ma do ciebie jakiś interes?

Case wzruszył ramionami. Dziewczyna po prawej stronie zachichotała i szturchnęła go porozumiewawczo.

Uśmiech barmana stał się jeszcze szerszy. Brzydota Ratza była legendarna. W epoce niezbyt kosztownego piękna jego brak miał w sobie coś z symbolu. Antyczne ramię zawyło, gdy sięgał po kolejny kufel; była to rosyjska proteza wojskowa, siedmiofunkcyjny manipulator na serwach, powleczony różowym plastykiem.

— Zbyt wiele w panu artysty, Herr Case — warknął Ratz; ten dźwięk pełnił u niego funkcje śmiechu. Różowym hakiem podrapał obwisły, opięty białą koszulą brzuch. — Artysty od lekko zabawnych interesów.

— Jasne. — Case łyknął piwa. — Ktoś tu musi być zabawny. Cholernie pewne, że nie ty.