«Cień kata»

Gene Wolfe

Cień kata

Tysięczne stulecia w twoim spojrzeniu

Jak wieczór mijający;

Strażnik skończył swoją służbę

Wraz ze wschodzącym słońcem.

1. Zmartwychwstanie i śmierć

Jest zupełnie możliwe, iż już wówczas niejasno przeczuwałem, co spotka mnie w przyszłości. Wznosząca się przed nami zardzewiała, zamknięta na głucho brama, z nanizanymi na ostre blanki strzępami wilgotnej mgły, pozostaje mi do dzisiaj w pamięci jako symbol mojego wygnania. Dlatego rozpoczynam moją relację właśnie od pływackiej eskapady przez Gyoll, podczas której ja, Severian, uczeń w konfraterni katów niemal utonąłem.

— Strażnik gdzieś sobie poszedł — powiedział mój przyjaciel Roche do Drotte'a, który sam zdążył już to zauważyć.

Mały Eata zaproponował niezbyt pewnym głosem, żebyśmy okrążyli bramę. Jego szczupłe, pokryte piegami ramię wskazywało na ciągnący się tysiącami stadiów mur przecinający miasto i wspinający się na wzgórze, gdzie łączył się z niebotycznymi bastionami Cytadeli. Kiedyś, dużo później, miałem przebyć tę drogę.

— Mielibyśmy przejść przez mur? Natychmiast trafilibyśmy do mistrza Gurloesa.

— Ale dlaczego nie ma strażnika?

— Nieważne — Drotte zastukał w przerdzewiałe pręty. — Eata, spróbuj, czy uda ci się przecisnąć.

Drotte był naszym kapitanem, toteż Eata bez słowa przełożył nogę i rękę na drugą stronę. Już po chwili stało się oczywiste, że nic więcej nie uda mu się osiągnąć.

— Ktoś idzie — szepnął ostrzegawczo Roche. Drotte wyszarpnął Eatę spomiędzy prętów.