«Tam będą smoki»

Tam będą smoki

John Ringo

PROLOG

W lesie zginął wróbel.

Jego zgon został zauważony i zarejestrowany. Szacunki oparte na ocenie rosnącego zużycia serca samiczki przewidywały jej śmierć w ciągu najbliższych czterech dni. Samica wróbla była stara, złożyła wiele jaj i wychowała wyższą niż przeciętna liczbę piskląt. Ptak włożył swój wkład w przetrwanie gatunku i przekazał dalej swoje geny. Gdyby znał dumę, byłby dumny.

Z drugiej strony, osobnik ten nie zaliczał się do gatunku z listy rzadkich lub zagrożonych, więc jego śmierć nie wymagała powiadomienia żadnego człowieka. Tak więc Matka, która nigdy nie przerywała swoich niezliczonych obowiązków, zarejestrowała ją i działała dalej. Miała tak wiele innych spraw. Zapewnienie, by wytwarzana energia nie wpłynęła znacząco na pogodę. Odciąganie nadmiaru mocy w celu rozproszenia jej w rdzeniu i płaszczu. Przygotowanie potężnej transmisji energii, by za 237 lat doprowadzić do zderzenia księżyca z planetą, co pchnie drugą planetę, Wolfa 359, na drogę aktywności tektonicznej. Coraz trudniejsze stawało się samo wyszukiwanie miejsc na przechowanie energii i zaczęła rozważać stworzenie w tym celu wtórnego systemu pętli magnetycznej wokół Jowisza. Pewnemu asteroidowi przydarzyła się seria mało prawdopodobnych przechwyceń grawitacyjnych, która umieściła go na orbicie niebezpiecznie blisko Ziemi, zdefiniowanej jako trzy średnice orbity Księżyca. Wysłała sondę, która miała sprawić, że za 1235 lat asteroid wielkości słonia nie wywoła zauważalnej eksplozji w oceanie nazywanym przez ludzi Pacyfikiem.

Kontrola pogody. Kontrola tektoniki. Powstrzymywanie już zbyt długo opóźnianej miniepoki lodowcowej. Śledzenie procesu „pierwotnej” terraformacji, procesu przywracania świata do warunków jak najbardziej przypominających te sprzed pojawienia się człowieka. No i oczywiście byli jeszcze ludzie, którym znów zaczynało odbijać.