«Cicha jak ostatnie tchnienie»

Joe Alex

Cicha jak ostatnie tchnienie

Maciej Słomczyński

Któż z nas, żyjących, rzec może:

“Dostrzegłem śmierć, gdy wchodziła.

Wiem, którędy wyszła

Pozostawiając za sobą milczenie.”?

Zna Śmierć tysiące drzwi najrozmaitszych,

Którymi w dom nasz wchodzi bez przeszkody,

A nie powstrzyma jej zamek przemyślny,

Zasuwa krzepka ani wierne straże,

Gdyż przymknąć umie przez, mury i kraty,

Śladu żadnego nie pozostawiając,

Zimna, tajemna i nieunikniona,

Mroczna i cicha jak ostatnie tchnienie.

George Crosby – w. XVII,.

“Medytacja moja o narodzinach i śmierci”

I “Morderstwo? To byłoby zbyt piękne!”

Pani Sara Quarendon przystanęła i rozejrzała się.

– Nie widzę psów – powiedziała. – Nie powinny odbiegać od nas tak daleko. Mogą kogoś przestraszyć.

Idący za nią Melwin Quarendon zbliżył się i także przystanął.

– Co powiedziałaś?

Odetchnął głęboko i sięgnął do kieszeni po chusteczkę. Był człowiekiem otyłym, a wijąca się polami ścieżka, po której szli, pięła się ku szczytowi łagodnego wzgórza.

– Nie widzę psów – powtórzyła jego żona. – Czy możesz je przywołać?

– Oczywiście.