«Stateczna I Postrzelona»

Monika Szwaja

Stateczna I Postrzelona

Powiastkę tę pozwalam sobie zadedykować Pani Stefanii Grodzieńskiej z podziękowaniem za niezwykłą mądrość, dystans i poczucie humoru, bez którego życie nie miałoby sensu, a w każdym razie nie dałoby się tak łatwo znieść…

A nie mogłabym tej książki napisać, gdyby nie doświadczenia, które zawdzięczam moim „końskim” przyjaciołom:

– Kaziowi, który uparł się udowodnić mi, że jazda konna jest rzeczą wspaniałą…

– Róży, która nauczyła mnie (odrobinkę) jeździć na koniu…

– Markowi, który jednym ruchem zawodowca wrzucał mnie na siodło i który kiedyś (publicznie i kłamliwie) zawołał bardzo głośno: świetnie anglezujesz, Moniko!…

– Gyorgowi czyli Jurkowi, który pożyczył mi własne spodnie, które to z kolei spodnie pozwoliły mi kiedyś pokonać dwudziestodwukilometrową trasę na końskim grzbiecie… i dzięki któremu ten jeden, jedyny raz jechałam na czele zastępu (jego Gamina bała się kołka na drodze, a mój Gloger nie – a zastęp był dwuosobowy)…

– i oczywiście: Jani, Jaskini, Gaminie, Nikiforowi, Glogerowi, Broszurze, a przede wszystkim Bobrycy…

Ponadto: Luli i Emilce dziękuję za pożyczenie imion!

A Pawłowi M. za bezcenne konsultacje policyjne.

– Droga pani. Ja nie chcę pani niczego narzucać…

– To niech mi pan nie narzuca! Niech pan coś wymyśli!

– Nie jest mi łatwo wymyślić coś, czego bym już pani nie proponował. A wszystko, co proponowałem, pani odrzuciła. Terapia grupowa według pani nie wchodzi w grę…

– Oczywiście, że nie wchodzi. Nie będę się spowiadała nieznajomym ludziom!

– To nie spowiedź, tłumaczyłem przecież…

– Odpada!